Over Sinterklaas en andere enge mensen..

De weken voor Sinterklaas zijn een spannende tijd voor ieder kind, maar voor
een kind met een vorm van Autisme nog meer. Als ik me probeer in te leven in de
wereld zoals Yorick die ziet, begrijp ik ook best wel waarom. 
Zwartgeverfde personen in clowneske pakken, een oude man met een jong
gezicht die het meestal niet kan laten wat grappen te maken waar alleen de
volwassenen om lachen. En dan de spanning rond het geheel, een vreemde die je
cadeautjes komt geven, en die er bij ieder bezoek weer anders uitziet. Aangezien
Yorick in details kijkt, is elke Sinterklaas ook echt anders. Kijken kinderen
daar gewoonlijk doorheen, maar voor Yorick is het wel heel vreemd dat die man
met andere ogen, wenkbrouwen, neus enzovoorts óók weer Sinterklaas heet. En die  baard... Yorick heeft toen hij twee was voor het laatst bij de Sint op schoot
gezeten; die kon nog net zijn baard redden voordat Yorick hem afgetrokken
had.

 We deden vorig jaar dus maar weinig aan 'Sinterklaas'. Schoen zetten vond
Yorick erg eng, een schoen bleek toch wel iets heel persoonlijks. Wij zetten dus
voor hem een slof die hij normaal toch nooit draagt.  Pakjesavond begint bij ons
steevast om klokslag 7 uur (voorspelbaar), en de cadeautjes voor Yorick zitten
in één zak bij elkaar. Een bezoek brengen aan Sinterklaas doen we zo min
mogelijk, alleen daar waar we sociaal gezien echt verwacht worden. Eén keer
raakte Yorick compleet overstuur bij weer zo'n 'hulpsinterklaas'. Het probleem?
Door de dikke baard kon Yorick de mond van de man niet zien, en iemand die praat
zonder mond is heel eng!
 Maar al zouden we het thuis helemaal overslaan, ontkomen doen we er niet
aan... Winkels, televisie, school, alles gaat over Sinterklaas. Het liefst met
een behoorlijke portie spanning, leuk voor de kids... Het resultaat vorig jaar
was voor ons een drukke, onhandelbare 5-jarige gedurende drie weken. Met veel
plezier zwaaiden we hem dan ook weer uit op 6 december. Dag Sint, blijf maar
weer lekker in Spanje voorlopig. Dit jaar gaan we maar eens vertellen hoe het échte verhaal van Sinterklaas  gaat...

In diezelfde periode hadden we een afspraak in het ziekenhuis. Of eigenlijk
twee afspraken, waarvan deze slimme moeder had bedacht dat die mooi gecombineerd  konden worden achter elkaar. Maar Yorick zat al overvol met al die Sinterklaas  stress dus dat pakte iets anders uit, we gingen immers altijd maar voor één  afspraak tegelijk naar het ziekenhuis. Tijdens de eerste afspraak gingen we
nieuwe (semi-orthopedische) schoenen uitzoeken. Het meten ging nog net, maar hij
weigerde schoenen te kiezen uit het boek met voorbeelden. Nu zal menigeen
denken: dan kies je toch zelf iets uit en dan doet hij het er maar mee! maar
helaas, zo werkt dat niet. Dat hebben we al eens gehad en dat leverde weken en
weken van ellende op, want die nieuwe schoenen dat waren niet zijn schoenen!

Einde van het verhaal was dat we geen keuze maakten en snel naar de volgende
afspraak bij de kinderarts moesten. De te overbruggen afstand was hooguit
honderd meter, maar die werden brullend en krijsend afgelegd. De vaste assistent
van de dokter bleek er niet te zijn (weer een onverwachte verandering) en de
vervangster had weinig inlevingsvermogen. "Mevrouw", zei ze "u moet hem gewoon
eens stevig aanpakken, dan houdt het wel op!" Ik keek haar verbaasd aan en
vroeg: "Hoe bedoelt u?" "Gewoon even flink bij de arm pakken, u bent de baas!"
Helaas wordt ik altijd emotioneel als ik kwaad zou willen worden dus ik
antwoordde met tranen in mijn ogen: "Weet u wel wat hij heeft?" Het idee wat
voor schade ik zou aan kunnen richten door hem in zijn onrust 'even' stevig vast
te pakken, wetende dat Yorick alles zou doen om dan weer los te komen. Ze
reageerde onverschillig en zag haar denken. Wéér zo'n moeder die niet kan
opvoeden.

Helaas bleek tijdens het bezoek aan de kinderarts dat er röntgenfoto's
gemaakt moesten worden. Wat was wijsheid? Nu weggaan en een paar dagen later
terugkomen of nu doorgaan? Yorick leek wat rustiger, dus dan maar doorgaan. De
korte wandeling naar de röntgenafdeling ging goed, alleen in de wachtkamer begon
de onrust weer. Yorick wilde niet komen zitten en bleef maar vragen of we al weg
konden. Ik bleef gewoon consequent antwoorden dat we eerst foto's gingen maken
en na akkoord van de dokter naar huis konden. Hij bleef maar vragen en vragen en
weigeren te gaan zitten. Totdat tot mijn grote verbazing een man opstond, voor
ik kon reageren Yorick stevig bij de arm greep en door elkaar schudde. "Je moet
naar je moeder luisteren!" snauwde hij. Ik kon alleen maar uitbrengen: "Wilt u
hem meteen loslaten, hij is ernstig ziek en mag zich niet bezeren!!" (ik heb er
een hekel aan dat ik nooit eens iemand flink uit kan foeteren en altijd beleefd
blijf...) waarop hij antwoordde "Ik ben ook ziek!" Gelukkig keken met mij vele
mensen in de wachtkamer hem zéér afkeurend aan en droop hij af.

Zo vormt bij Yorick de combinatie van F.O.P. en Autisme soms een gevaarlijke
combinatie. Onrust veroorzaakt niet alleen problemen voor hemzelf, ook de mensen
waarmee we in contact komen reageren er op. Dus sorry Sinterklaas, zolang er
mensen zijn die menen mijn "slechte opvoedkundige methodes" te moeten corrigeren  bent u bij ons niet meer welkom.